Guy Davis (US) Blues - American Roots CC Sint-Niklaas (Foyer) - 05-11-2024 reporter & photo credits: Marcel info band: Beaux Gris Gris & The Apocalypse info club: CC Sint-Niklaas © Rootsville 2024

Af en toe komt het eens voor dat ik dichtbij huis een concertje kan meepikken en bij deze had ik het geluk dat de geweldige Guy Davis zijn ding kwam doen in Sint-Niklaas. Dus niet geaarzeld en wijlen weg.

Davis draait al jaren mee in het circuit en heeft bij mijn weten nog nooit slechte dingen afgeleverd. Zijn concerten zijn steeds van een zeer hoog niveau en zijn muziek grijpt je tot diep in je ziel. Getuige ook weer zijn laatste schijf “The Legend Of Sugarbelly”, dat alweer een pareltje mag worden genoemd.

Guy Davis is één van die topmuzikanten die geregeld de oversteek maakt naar Europa om ons te komen trakteren op een fijne avond bluesmuziek. Zijn verschillende nominaties voor de Grammy Awards bewijzen dat hij één van de grote internationale ambassadeurs van akoestische bluesmuziek is. Al jarenlang draagt hij zijn liefde voor de blues uit over de wereldbol. Als zoon van de bekende acteurs Ruby Dee en Ossie Davis groeide hij op in New York City, maar ontwikkelde zijn passie voor de blues dankzij de verhalen van zijn grootouders in het rurale zuiden van de VS.  De man bracht ondertussen al een massa albums uit en werkte onder meer samen met blues legenden als Dr. John, Bonnie Raitt, Taj Mahal en Pete Seeger. Kwaliteit troef dus daar op het podium in Sinterklaas-stad.

De Foyer was aangenaam gevuld met echte blues liefhebbers, die gedurende de hele avond met respect zouden luisteren naar deze moderne troubadour. Davis trok de avond op gang met ‘I Love Pretty Women’ en ‘I Ask for Water And She Gives Me Gasoline’. Van bij de eerste noten was dit volop genieten. Dan haalde hij er eentje boven van Mississippi Fred McDowell met ‘Highway 61’ dat door Guy is omgedoopt tot ‘The Loniest Road I Know’. Bij deze liet hij ook zien wat voor een virtuoos hij is met het fingerpickin’

Met ‘In The Evening Time’ kregen we voor het eerst een song uit zijn nieuwste schijf. In de loop van de avond zouden nieuwe nummers worden afgewisseld met wat ouder werk en af en toe een leuke cover. Zoals ik al zei, Guy is een moderne troubadour die songs brengt met inhoud en zeer geëngageerd. Met ‘Black Snake Moan’ van Blind Lemmon Jefferson kregen we dan ons eerste covertje voorgeschoteld. Met een heel verhaal met veel passie als intro kwam ‘Come Getchu Some’ dat ook op het laatste album staat. Guy brengt alles met veel humor en de hele avond wordt dan ook doorspekt met een goede dosis humor.

‘Just Like A Woman’, dat door de aanwezigen wordt mee gezongen is er eentje van Bob Dylan en met ‘Walk Right In’ gaan we verder in de tijd, naar 1929 en Gus Cannon. Guy blijft bij zijn klassiekers en met ‘Kisses Sweeter Then Wine’ krijgen we een aangepaste versie van Leadbelly’s ‘If It Wasn’t For Dicky’ uit 1937.

Terug naar het heden denkt Davis dan en met ‘Sugarbelly’ en het flink meegezongen ‘Riley Brown’, keren we terug naar het laatste album. Zijn verhalen over de songs boeien het publiek en wanneer hij vraagt om mee te zingen, laten de aanwezigen zich zeker en vast niet onbetuigd. Met ‘Catfish Blues’ kruipen we terug in Guy’s tijdmachine die ons terug brengt naar 1941 en Robert Petway om terug te keren naar het schitterende ‘Got Your letter In My Pocket’ en ‘Candy Man’. Tijd voor een emotioneel moment en dat is het trouwens altijd met ‘Early In The Morning’, een song dat je tot diep in je ziel weet te beroeren, soms wat het wel even slikken, zeker als je het verhaal hoort dat aan deze song is gebonden.

Het was duidelijk dat we stilaan naar het einde dit dit geweldige optreden gingen en met het gekende “anti Trump-song” ‘It Was You’, werd het optreden afgesloten. Heel toepasselijk in deze tijden van verkiezingen. Echter heeft dit weinig invloed want op het ogenblik dat ik dit aan het schrijven ben, blijkt dat de man op het punt staat om te worden herverkozen…. My heart is bleeding…

Stevig applaus voor deze muzikale virtuoos die niet enkel een krak is op gitaar maar ook een stevig stukje mondharmonica kan blazen. Guy gaf er ons nog eentje mee voor onderweg met ‘Just A Little Bit Of Time’ uit zijn cd “Kokomo Kid”. Hiermee viel ook het doek over dit schitterend optreden. Guy ontgoochelt nooit en ik had weer genoten van een fijn stukje blues met een verhaal. Thank you Mister Davis!!!

Marcel